oktober 2024

Onze start met bitloos rijden hieronder op video. Met aan het eind een stukje van toen ik nog met bit reed. Een wereld van verschil in ontspanning.

april 2024

FELLOW

8 april, ik sta in een stal naast een cruzado die de naam Bueno is gegeven. De eigenaar blijft in de deuropening staan. Mijn handen gaan over zijn lichaam en ik voel een eenzaam paard, onbegrepen, onzeker, gesloten. Hij laat de aanrakingen gebeuren en hij zucht en laat zijn hoofd zakken. Zijn hoofd draait naar me toe en hij raakt me aan: Ja kerel, ik weet het ook. Ik hou ook van jou, nu al. Jij bent mijn paard. Ik zorg dat de gevoeligheden in je lijf verholpen zullen worden en de pijn in je hart geheeld. Jij wordt vanaf nu begrepen. De eigenaar heeft zich teruggetrokken en staat buiten de stal. Er gebeurt hier iets bijzonders, zegt ze zacht.

Op mijn 65e verjaardag wordt hij gebracht. Ik beëindigde het revalidatiewerk dat ik jaren deed en ga nu voor een kleine kudde van 3 voor mezelf. Start van een nieuwe fase in mijn leven, meer verdieping nog, en de paarden blijven. Geen herplaatsingen meer na herstel, geen zoektochten meer naar perfecte plekken. Mijn kudde, mijn paarden, mijn liefde.

In de periode tussen mijn bezoek aan hem en de dag van aankomst ga ik met regelmaat met mijn volle aandacht, en intentie liefde te geven, in gedachte naar hem toe. Bueno meldt zich, ik voel toegankelijkheid en hij fluistert me toe: Fellow, fellow. Wauw kerel, wat een prachtige naam. Vanaf nu is het Fellow!

14 april, hij is er en ik start met mijn bezigheden met hem. Veel lange ontspannen poetsbeurten, veel op de wei om tussen de oren los te kunnen laten, conditietraining in de longeerbak, zachtjes over zijn op- en afstap angst heen helpen. Galop gaf hem angst en vluchtgedrag ervaarde ik, het was me ook verteld. Ik wachtte met galop na deze eigen ervaring 4 maanden.  De dag nadat ik na een training uit het diepst van mijn wezen hem vroeg: ik zou zó graag galopperen, volgens mij kun je het nu, biedt hij het me de volgende dag aan zonder enige spanning.

Maar.... Fellow blijft wat mat, opent zich nog niet echt. Ik zie het, voel dat hij graag met me werkt en bedenk me dat hij echt lange tijd nodig heeft om oud trauma kwijt te raken.

Bezoek..., 11 september 2024. Pouline komt  een paar dagen logeren.  Ze zou graag met mijn paarden met haar talent werken. Haar talent is om met paarden op zielsniveau te communiceren. Ook is het plan terwijl ik Fellow opzadel en ga rijden dat te observeren. Ik zie wellicht nog dingen over het hoofd die hij wil vertellen maar die ik niet opvang van Fellow zelf. Dingen die hij wel aan haar kan communiceren. Samen het welzijn van mijn paarden vergroten is het doel. 

Pouline staat naast Fellow, hij laat zijn hoofd zakken, aanvaardt haar handen die vol liefde over zijn lichaam strelen en zijn ogen sluiten zich half. Pouline haar handen strelen zachtjes en ik zie de verbinding ontstaan. Rustig en bijna in parallel lopende ademhaling staan ze daar een poos. “Ik moet je wat vertellen” zegt ze. “ Fellow heeft moeite het te uiten omdat hij je geen verdriet wil doen,  Fellow draagt een diep verdriet bij zich wat hij nog niet kan loslaten. Hij draagt een snijdende pijn”. Tranen schieten in mijn ogen; ik weet het en de pijn bij Fellow is ook voor mij zó zichtbaar. Deze doorbraak verdiept onze vertrouwensband  en Fellow weet nu dat dit verdriet er gewoon mag zijn.  Deze boodschap  gaf mij persoonlijk de bewustwording dat ik het dierenleed  met liefde kan omringen om het van binnenuit te verzachten en helen bij de dieren die aan mijn zorgen zijn toevertrouwd. 

De volgende ochtend als ik bij de paarden kom, rennen mijn drie paarden spelend en bokkend door de paddock en de snot loopt uit de neus van Fellow. Zo! Daar is wat opengebroken in zijn inwendige opsluiting. Vrijheid!

Maar we zijn er nog niet, de sessie waarin Pouline het zadelen en rijden zal observeren is vandaag.

Terwijl ik poets staat Fellow haast stoïcijns en ogenschijnlijk superbraaf met in zichzelf gekeerde ogen. Ik vertaal het als braafheid én als trauma. Trauma dat gaandeweg zich zal oplossen naarmate hij blijft ervaren dat rijden met mij hem geen pijn doet. En zo gaat het ook in de praktijk de afgelopen maanden. Na het rijden is hij zo tevreden, blijft altijd bij me staan, went zich naar me toe na het rijden om de knuffel in ontvangst te nemen. Toch  blijft hij nog sterk naar binnen gekeerd. Zijn trauma zit zo diep, ik kan hulp gebruiken om hem te helpen.

Pouline staat erbij en observeert. “hij heeft geen keus, hij voelt zich opgesloten, hij heeft geen keus, hij heeft geen keus” zegt ze. Ik ken de Spaanse praktijken in werken met paarden en weet dit verstandelijk heel goed. De Spaanse praktijken zijn barbaars. Bij Fellow blijkt het echt naar binnen geslagen: “ik heb geen keus anders....” Ik laat de invulling open. Anders......het is bruut en onmenselijk wat de dieren wordt aangedaan met in dit geval ook nog lichamelijk letsel naast de trauma's.

Dan zegt Pouline “hij werkt graag met je maar wil zo graag uitgenodigd worden". Wauw, hoe eenvoudig is dan eigenlijk de sleutel. Natuurlijk! 

We lopen naar de rijbak, ik wandel zoals altijd eerst mijn rondje en leidt hem naar het opstapblok, geef een knuffel, stap in een uitademing op zoals altijd en stap weg. Fellow is “lastig” met het bit wat hij nooit is. Hij is juist prachtig op weg het steeds meer los te laten en zijn lijf te ontspannen. Maar nu bijt hij het weg en draait met zijn hoofd. Pouline vraagt “zou je zonder bit willen rijden”. In eerste instantie roept dat wat weerstand bij me op omdat ik deze dagen in overleg met de osteopaat net ook analyserend heel voorzichtig werk ivm lichte rugklachten die er waren/zijn.  Als ik verder stap met Fellow en zijn gedrag op het bit zich onmiddellijk versterkt, ga ik in op zijn overduidelijke boodschap, stap af en doe het bit uit. Met mijn ergonomisch gevormde hoofdstel kan ik eenvoudig een bitloos hoofdstel ervan maken. Ik loop naar het opstapblok “ga je mee” en Fellow volgt me los, ik leidt hem niet. Wauw. “hij wil uitgenodigd worden” breng ik in praktijk en hij toont hoe graag hij wil! Ik stap op en met losse ontspannen oortjes, zoals nooit tevoren, stappen we een poosje rond. Dat is voldoende voor vandaag. Fellow is uitgenodigd, hij is gehoord en aan zijn wensen is voldaan en wat geeft hij een hoop terug! Tevredenheid, een veel blijere uitstraling meteen al, hij volgt me in vrijheid. Met relatief kleine en haalbare aanpassingen in optoming en omgang is onze verstandhouding enorm verdiept. En dat wil je toch als paardeneigenaar!